Rozdział VI -"Przygotowania"

                                       

                                        
-Kolczyki?- Naruto spojrzał zaskoczony na czarnowłosego.  Jednak ten tylko wzruszył ramionami.
-Mogę je oddać i kupić ci pierścionek jak chcesz.
-Nie! Są śliczne, tylko…
-Tylko?
-Nie mam przekłutych uszu? - Itachi widząc rozbrajającą minę narzeczonego mimowolnie się uśmiechnął.
-Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby je przekuć. - Blondyn  niepewnie przeniósł wzrok z niego na pudełeczko z malutkimi herbami klanów.
-No chyba, że się boisz? - Mruknął prowokująco Itachi widząc wahanie na twarzy narzeczonego. Jednak sekundę później zmarszczył brwi, gdy Naruto spojrzał mu prosto w oczy z wrednym uśmieszkiem na twarzy.
-Oczywiście, że się nie boję. Jednak dlaczego tylko ja mam nosić prezent zaręczynowy? - Widząc pytające spojrzenie  Itachiego uśmiechną się zwycięsko. -Kolczyki są dwa. Starczy i dla ciebie. - Oświadczył chytrze.
-Uzumaki, masz zamiar chodzić z jednym kolczykiem w uchu? -  Spytał rozbawiony Uchiha.
-A żebyś wiedział.  Ale z tym odpowiednim.
-Odpowiednim?
-Ja będę nosił ten z herbem klanu Uchiha, a ty z herbem Uzumakich. - Itachi pokręcił jedynie rozbawiony głową  i wziął od narzeczonego malutkiego kolczyka z czerwoną spiralą.
-Kombinujesz Uzumaki, kombinujesz. - W odpowiedzi dostał jedynie zadowolony uśmiech blondyna.

                                          *******************

-Itachi! Masz gości! - Głos Mikoto rozniósł się uchem po rezydencji Uchiha. Itachi odłożył czytany przez siebie zwój na regał i wyszedł z pokoju. Kto u licha przylazł o tej porze? Warknął w myślach podświadomie łapiąc się za czerwoną spiralę zdobiącą jego ucho. Naruto? Jednak stając w drzwiach salonu nie zobaczył roztrzepanej czupryny na którą tak bardzo liczył.
-Czego ? -  Warknął wrogo.
-Itachi ja.. Nie wiem co we mnie wstąpiło… Wtedy w knajpie. Gomen!. - Ardon patrzył na niego niepewnie. Jednak na Itachim nie zrobiło to zbytniego wrażenia.
-Nie za bardzo mnie to obchodzi Marloy. - Warknął Uchiha patrząc na dwójkę przybyłych wyniośle. -Jeśli to wszystko to żegnam. - Odwrócił się z zamiarem wyjścia.
-Itachi nie traktuj nas jak wrogów. My rozumiemy że jest ci ciężko. - Głos Sol podziałał na niego jak paralizator.
-My wiem, że zostaliście zmuszeni. - Brunet odwrócił się gwałtownie uważnie lustrując  twarz dziewczyny.
-Niby skąd?
-Znamy cię nie od dziś stary. Wiem, że zachowałem się jak ostatni cham , ale nic nie mogę poradzić na to, że mam mniejszy iloraz inteligencji niż ty i Sol. - Ardon posłał Itachiemu niepewny, głupkowaty uśmiech.  Itachi przyjrzał mu się uważnie.
-Chcemy tylko pomóc. - Sol również nie dawała za wygraną. Itachi jedynie westchnął i odwrócił się.
-Chodźcie za mną. - Mruknął jedynie, nie widząc dwóch pełnych ulgi uśmiechów, które posłała mu dwójka shinobi. Bez słowa ruszyli za nim. Dopiero gdy dotarli do pokoju Uchihy, Sol odważyła się odezwać.
-Więc? Jak i kto was zmusił? Może powinniście zgłosić to Hokage? - Itachi jedynie podszedł po okna i oparł się plecami o parapet wbijając wzrok w przyjaciółkę.
-Sol ma rację. Yondaime na pewno coś poradzi, przecież  Naruto to jego jedyny syn. A jako kage ma wpływ na twojego ojca. - Poparł dziewczynę Ardon, wywołując prychnięcie ze strony Uchihy.
-Może i by wasz doskonały plan zadziałał.  Ale Yondaime doskonale o wszystkim wie.
-Nani?! To Hokage-sama was zmusił?!
-Ciszej, idioto. - Syknęła Sol piorunując rudzielca wzrokiem. -Nawet jeśli Yondaime-sama nam nie pomoże to i tak coś wymyślimy. Pomożemy wam, wydostać się z tego bagna.
-Tylko, że my nie potrzebujemy pomocy, Sol. W ogóle nie wiem skąd ci przyszedł do głowy taki pomysł. - Mruknął lekceważąco Itachi.
-Nani? Przecież zostaliście zmuszeni? - Ardon wlepił spojrzenie w bruneta, jednak po chwili pokiwał głową ze zrozumieniem. -Spóźniliśmy się ? Już to załatwiłeś?
-Nie.- Krótka odpowiedź znów zbiła z tropu rudowłosego.
-Więc czemu do chommhmmm…
-Mówiłam ciszej idioto! - Syknęła Akume odrywając dłoń od ust Ardona, który spojrzał na nią z wyrzutem.
-Ponieważ i tak nie da się z tym nic zrobić, a my już się z tym pogodziliśmy. -  Głos Itachiego oderwał ich od walki na spojrzenia. -I jeśli to już wszystko, to naprawdę lepiej będzie jeśli już wyjdziecie.
-Dobrze, ale wiedz, że możesz na nas liczyć. W razie czego. - Sol spojrzała mu pewnie w oczy, jednak ten jedynie kiwną głową. Ta westchnęła i bez słowa wyszła z pokoju, Ardon ruszył za nią jednak w drzwiach odwrócił się ostatni raz.
-Nie utoń w tym bagnie, stary.- Mruknął tylko, po czym zniknął za drzwiami. Itachi ciągle patrzył pustym wzrokiem w drzwi, jednak sekundę później jego oczy zabłysły, a usta ułożyły się w lekki uśmiech.
-To będzie fajna przygoda, prawda Naruto? - Spytał bezgłośnie wpatrując się przez okno na zachód słońca. Jeszcze tylko jeden dzień do rozpoczęcia przygody. 

                                          ************************

-Ale co to w ogóle jest? - Szli właśnie w kierunku dzielnicy Uchiha, uparcie ignorując ciekawskie spojrzenia przechodniów. Ich jutrzejszy ślub był numerem jeden w sąsiedzkich plotkach.
-Już ci mówiłem , rytuał przyjęcia do klanu.
-To już zrozumiałem, ale na czym on polega? - Jęknął niecierpliwie Naruto wbijając niebieskie tęczówki w narzeczonego.
-Ojciec i rada klanu nałożą na ciebie kilka pieczęci i po sprawie.
-Tylko pieczęcie? - Dopytywał się podejrzliwie blondyn, Itachi jedynie westchnął po czym otoczył niebieskookiego ramieniem, wywołując głośniejszą falę szeptów wokół nich.
-Nie zjedzą cię, ani nie złożą w ofierze. Wytłumaczył cierpliwie brunet. Chyba? - Dodał po chwili.
-Dupek. - Warknął zirytowany blondyn odpychając ramię ironicznie uśmiechniętego Uchihy.
-O nie bój się. Na pewno nic ci innego nie zrobią. Za bardzo boją się twojego ojca. - Naruto spojrzał na niego wrogo.
-Jak już to bardziej powinni bać się mojej mamy. - Wymamrotał
-Nie wykluczone. - Parsknął rozbawiony Uchiha, ponownie otaczając narzeczonego ramieniem gdy skręcili w ulice klanu Uchiha. 

                                         **************************
Leniwie uchylił powieki, próbując się wyrwać z objęć Morfeusza. Jednak miękkość poduszek wcale mu w tym nie pomagała.  Ospale podniósł wzrok na stojący na szafce nocnej budzik. 5.06? Po co u licha ustawiłem alarm tak wcześnie? Pomyślał patrząc na piszczący przedmiot z rosnącą irytacją.  A niech se piszczy. Mruknął w myślach zamykając oczy i przewracając się na drugi bok.
-Uchhh kuso. - Syknął podrywając się gwałtownie z pościeli, czując palący ból na lewym biodrze. Zły podwinął koszulkę i spojrzał na centrum bólu, gdzie na zaczerwienionej skórze, widniał maleńki symbol klanu Uchiha.
-Niech ich szlak, musieli mi to paskudztwo nałożyć. Nie dość, że ślub to jeszcze to. - Warknął zły gramoląc się z łóżka i kierując się w stronę łazienki. Nagle zamarł z ręką na klamce.
-KUSOOO! ŚLUB!  - Gdy po posiadłości Namikaze rozniósł się dziki krzyk, Kushina jedynie uśmiechnęła się krojąc warzywa.
-Obudził się. - Mruknęła w stronę siedzącego przy stole męża.
-Słyszałem. - Parsknął jedynie, podnosząc się z krzesła. - Zajrzę do niego. - Mruknął na odchodnym wychodząc z kuchni. Rudowłosa spojrzała w ślad za nim i parsknęła śmiechem wyobrażając sobie poranną minę Naruto. Jak ona kochała ich nieprzewidywalnego syna.

                                                        ********************
-Ależ Itachi-kun, nie możesz zobaczyć panny młodej podczas przygotowań do ślubu. -Kushina z głupim uśmieszkiem pouczała młodego Uchiha, nie pozwalając mu wejść do domu.
-NIE JESTEM ŻADNĄ PANNĄ!. - Ryk który rozniósł się po rezydencji Namikaze śmiało mógłby konkurować z rykiem lwa. Itachi spojrzał na rudowłosą z satysfakcją.
-Widzi pani? Nie pasujemy do tej reguły. Więc mogę wejść?
-Oczywiście, że nie. I proszę mów mi mamo, Itachi-kun. Gdy mówisz do mnie pani czuję się staro. - Odbiła piłeczkę Kushina, uraczając przyszłego szwagra słodkim uśmieszkiem.
-Ależ oczywiście. Mamo. Ale mi naprawdę zależy na rozmowie z Naruto.
-Nie martw się przed wami dłuuuga noc. - Oświadczyła lekko Kushina.
-MAMO NIENAWIDZĘ CIĘ!
-Też cię kocham synku! Zaraz do ciebie przyjdę! - Odkrzyknęła rudowłosa, wpatrując się oczekująco w Itachiego, który skapitulował.
-Eee to życzę owocnych przygotowań. - Wydukał niemal kuląc się pod wszystko wiedzącym spojrzeniem Kushiny.
-ZDRAJCA!
-Do zobaczenia w kościele Itachi-kun. - Drzwi zamknęły się tuż przed jego nosem. Ze zrezygnowaniem westchnął i wyszedł  na ulicę, kierując się w stronę dzielnicy swojego klanu. Lecz po kilku krokach odwrócił się i rzucił współczujące spojrzenie w stronę okna pokoju młodego Namikaze. 

                                          **************************
-Kawaii!
-Mamo, przysięgam że cię zabiję.- Wycedził przez zęby Naruto.  Stojąc na  środku pokoju w śnieżnobiałym kimonie, które podobnie jak to od Itachiego zakrywało klatkę piersiową , lecz na pierwszy rzut oka widać było że jest o niebo droższe. Śnieżnobiały jedwab , obszyty srebrną nicią doskonale leżał na drobnym blondynku, połyskując delikatnie w świetle słońca. Minato patrzył z uznaniem na syna.
-Na tobie o niebo lepiej to wygląda. - Stwierdził ignorując piorunujący wzrok syna.
-Ten rodzaj kimon, najlepiej pasuje do postury państwa syna. Jest wprost stworzone dla niego. - Stwierdziła krawcowa z zadowoleniem przyglądając się efektom swojej pracy.
-Wyglądasz bosko, synku. Na pewno nie chcesz makijażu? - Spytała niewinnie Kushina.
-Nawet się nie waż , mamo. - Warknął Naruto.
-No dobrze już dobrze. - Mruknęła kapitulując. Minato jedynie się uśmiechnął. Nie daleko spada jabłko od jabłoni. Naruto uporem przewyższa nawet Kushinę. Pomyślał rozbawiony obserwując swoją małą rodzinę.
-Więc ile płacę? - Zwrócił się do krawcowej, czekającej na zapłatę.
                                                        *************************

Ohayo, wiem że was wkurzyłam ^^ Ale kto wie co to liceum to powinien zrozumieć. Tak czy inaczej jeszcze raz  Gomenasai.
Chciałabym też podziękować trzem kochanym dziewczynom. Okami, Lili  i Nami. Wielkie pokłony w pas za pomoc i wsparcie. Gdyby nie wy to nie wróciła bym już na bloga. Arigato.