Rozdział X

-Nadęty dupek. –warknął Naruto siadając na łóżku, jednak w odpowiedniej odległości od męża. –Czyli? Co będziemy robić?- Itachi jedynie westchnął i wyjął z pod łóżka kartonowe pudło. Brwi blondyna zniknęły za przydługą grzywką, gdy jego mąż zaczął wyjmować ze schowka opakowania gier. –A to co?

-Nie widać ? Gry planszowe i karty.

-Ale… po co to?

-Gry planszowe zazwyczaj służą do rozrywki. Ich zasad… -Itachi z głupią miną, rozpakował pierwszą lepszą grę jednocześnie tłumacząc zdezorientowanemu blondynowi, do czego one służą.

- Nie rób ze mnie idioty. Pytam po co ci one tu potrzebne. – zirytował się blondyn.

-Do grania.

-Itachi….- Mąż spojrzał na niego rozbawiony.

-No chyba nie sądziłeś, że będziemy spać w tak wyjątkową noc.

                                                                       ****************

-Więc może mi w końcu wyjaśnisz, co to za szopkę odwalałeś wczoraj. – Warknął zirytowany Itachi lustrując wzrokiem rozwalonego na łóżku brata. Ten jednak zbył go jedynie pogardliwym prychnięciem. –Posłuchaj mnie gówniarzu..

-Zamknij się do cholery i wracaj do swojego Narusia. – Wysyczał Sasuke gromiąc brata spojrzeniem. –Nie mam zasranego obowiązku słuchania twoich durnych kazań.

-Masz gówniarzu… I NIE PRZERYWAJ MI KIEDY DO CIEBIE MÓWIĘ!!!! Naruto jest moim mężem i masz się do niego zwracać z należytym szacunkiem. Rozumiemy się?

-W dupie mam ciebie i jego. Nie będę szanował żadnej dziwki! –Wrzasnął młodszy Uchiha podrywając się z łóżka jednak, sekundę później wylądował na podłodze obok niego. Noga Itachiego brutalnie uciskała jego szyję, blokując dostęp powietrza do płuc.

-Nigdy więcej nie waż się tak o nim mówić. –Syknął Itachi pochylając się nad bratem. –Jeszcze raz taki numer, a zabiję cię. –Dwa czarne tunele błysnęły groźnie, powodując dreszcze u młodszego brata. –Mam nadzieję, że się zrozumieliśmy. Saranoya. –Brak tlenu sprawił, że słowa Itachiego i trzaśnięcie drzwi dotarły do niego z opóźnieniem. Łzy upokorzenia i bezsilnej złości, powoli spływały po jego policzkach.

-Zapłacisz mi za to Uzumaki. Zapłacisz mi za to wszystko co mi odebrałeś.

                                                                                 ***

-Nie chodzi mi o te róże tylko o osobę która te kwiaty przyniosła.

-O Kakashiego? A co z nim jest nie tak? – Minato zerknął na syna znad papierów.

-Tatooo, jakbyś sam nie wiedział. On jest gorszy od Ero-senina. –Jęknął Naruto opadając na fotel stojący naprzeciwko biurka Yondaime.

-Synku, Kakashi jest jaki jest, ale nie możesz własnego nauczyciela wyrzucać przez okno. –Pouczył syna Namikaze, jednak iskierki rozbawienia w jego oczach całkowicie psuły efekt.

-To nie ja. To Itachi. –Usprawiedliwił się Naruto udając  pokrzywdzonego faktem, że ojciec oskarża go o coś takiego.

-Itachi? –Powtórzył Hokage ze zdziwieniem malującym się na twarzy, jednak nie minęła chwila a zamieniło się ono w rozbawienie. –To co wyście tam robili, że nawet Itachi stracił panowanie nad sobą?

-TATO!!!! NAWET TY…. – Wrzasnął zbulwersowany blondyn,  gdy nagle drzwi do gabinetu kage otworzyły się, a do pomieszczenia weszła Kushina. Gdy tylko zobaczyła swojego jedynaka wręcz rzuciła się na niego.

-No, Naru-chan? Jak tam noc? –Zaświergotała mu do ucha wesoło.

-Jak ja was nie cierpię. – Wyjęczał Naruto zagłuszony jednak przez śmiech Hokage i jego małżonki.

                                                                                 ***

-Wróciłem! – Krzyknął w głąb domu, zdejmując buty. Odpowiedziała mu cisza. Ruszył do sypialni zaglądając po drodze do kuchni i salonu. –Naruto!? –Jednak i tym razem nie usłyszał odpowiedzi, sypialnia była pusta. Zmarszczył brwi wpatrując się tępo w łóżko męża. Nagłe trzaśnięcie drzwi wyrwało go z otępienia, odwrócił się w stronę drzwi wejściowych. Blondyn jak gdyby nigdy nic odkładał właśnie klucze na półkę wieszaka.

– Gdzie byłeś? – Spytał brunet dokładnie lustrując sylwetkę Naruto, ten jednak wzruszył ramionami i wszedł do kuchni. –Hej ! –„Ignorowany Uchiha to nie dobry Uchiha” przeszło przez myśl Uzumakiemu gdy Itachi ruszył za nim.

-Oj czepiasz się. U rodziców byłem. –Burknął blondyn nalewając sobie soku do szklanki, Itachi oparł się o futrynę  wpatrując się w  męża oczekująco. –No co?

-Czekam na ciąg dalszy.

-Jaki znowu ciąg dalszy, dattebayo?

-Normalny.

-O co ci znowu chodzi?

- Wróciłeś od rodziców i jesteś naburmuszony…

-A co nie wolno mi? Muszę być wiecznie szczęśliwy , czy co?

-Chcę tylko wiedzieć dlaczego masz taki humor, nic więcej.

-Oj, bo znowu się  nabijali , dattebayo. – Naruto wbił wzrok w blat szafki, a jego policzki pokryły się delikatnym różem.

-Rodzice? –Blondyn jedynie kiwnął głową nie patrząc na męża.- Dokuczają ci bo cię kochają, przecież nie chcą cię skrzywdzić…

-Bla bla bla, skończyłeś ? –Spytał ironicznie mijając Itachi’ego w drzwiach, lecz ten jedynie uśmiechnął się lekko.

-Kiedyś zrozumiesz, skarbie.- Stwierdził tonem wszechwiedzącego mędrca.

-Oczywiście…. staruszku. –Po domu rozniósł się cichy huk uderzenia kluczy o drzwi, a zaraz po nim przytłumiony śmiech syna Yondaime. –Pudło, staruszku. Czyżby wzrok zaczął cię zawodzić? To pierwsza oznaka starzenia.

-Muszę  cię rozczarować, smarkaczu! Trafiłem prosto w środek twojego czoła! –Odkrzyknął Itachi  wracając do kuchni.

-Muszę cię rozczarować, staruszku! Trafiłeś w drzwi!

-Za którymi się schowałeś, tchórzu!

-Kogo nazywasz tchórzem, łasico?! –Wrzasnął Naruto z rozpędem wpadając do kuchni, niestety zahaczył rękawem bluzy o klamkę i widowiskowo wyrżną orła, zwalając męża z nóg. Dosłownie.

-Czy ty próbujesz mi coś powiedzieć, kochanie? –Wyszeptał Itachi  patrząc na blondyna znacząco, Naruto zamrugał oszołomiony wywrotką , jednak szybko wstał gdy zdał sobie sprawę w jakiej pozycji się znajdują. –O? Już nie masz ochoty na szybki numerek na kuchennej podłodze?

-Zboczeniec. –Syknął dziedzic Yondaime i zwiał do swojej sypialni.

-Najpierw sam zaczynasz, a później uciekasz i skazujesz mnie na samoobsługę! Nie ładnie tak! –Krzyknął do niego Itachi powoli podnosząc się z podłogi.

-ZAMKNIJ SIĘ!  -Ryknął Naruto –Poza tym  kto mówił o samoobsłudze! Masz jeszcze Kakashiego-sensei!

-No wiesz co?! Dla własnego męża serca nie masz?!

-Nie, kiedy jest on zboczeńcem! Poza tym  Hatake jest bardziej doświadczony!

-Muszę cię rozczarować, ale wolę twój niebieskie niewinne oczęta! 

-Dupek!! –Wrzasnął Naruto wychodząc z sypialni i szybkim krokiem kierując się w stronę drzwi wyjściowych.

-A ty dokąd?

-Do Iruki-sensei! On jedyny w tej wiosce jest normalny. –Prychnął blondyn

-Może pójdę z tobą?

-Jeszcze czego. –Syknął Naruto zatrzaskując za sobą drzwi.

-No więc chata wolna. –Stwierdził Itachi wpatrując się przez chwilę w klamkę, jednak po chwili na jego ustach pojawił się cwany uśmieszek, a on sam  zacierając ręce poszedł do sypialni męża.

                                                                                      ***

W gabinecie Hokage panowała śmiertelna cisza. Dwóch shinobi siedziało przy biurku naprzeciwko siebie mierząc  się wzajemnie wzrokiem.

-Mówiłeś, że ślub wystarczy. –Syknął Minato jednocześnie przerywając nieprzyjemną ciszę.

-Bo sam tak myślałem. W zwoju było wspomniane o połączeniu dwóch rodów, zinterpretowałem to jako małżeństwo. Obaj ją mężczyznami więc dziecko wykluczyłem. –Burknął Fugaku

-Więc po co do cholery mają uprawiać sex?! –Huknął na niego Yondaime waląc jednocześnie pięścią w biurko.

-Bo starożytni odczytywali to jako wyraz głębokiej miłości, ślub nie wystarczy. No chyba chcesz mieć trupa w postaci własnej żony.

-Wolę nie wyobrażać sobie reakcji Naruto na te informacje. –Jęknął Minato chowając twarz w dłoniach.

                                                                                      ***

Emm wiem że dłuuugo mnie nie było. Szczerze to miałam porzucić tego bloga, ale zatrzymały mnie wasze komentarze za które z całego serca dziękuję. Nie wiem kiedy pojawi się następny rozdział, nie wiem czy w ogóle się pojawi, ale teraz powinno wejść Yaoi więc postaram się coś napisać. Ten rozdział krótki ale jakoś nie mogę się zmusić by go na siłę przeciągać. Pozdrawiam Mai.